Ik begeleidde ooit een klant die vanaf het begin weerstand liet voelen. Ze was wat ouder, vastgeroest in haar denkpatronen, maar desondanks wilde ze verandering. Of dat dacht ze tenminste. Tijdens een groepssessie in mijn Mastermind, waar meerdere klanten met enthousiasme deelnamen, draaide ze zich opeens met haar rug naar me toe. Armen stug over elkaar, blik strak de andere kant op.

De andere deelnemers zaten vol energie, deelden hun inzichten en leken bijna te bruisen van wat ze oppikten. Maar zij? Ze leek letterlijk een muur op te trekken. Boosheid, onbegrip, misschien zelfs angst - ik kon het niet precies plaatsen. Maar de sfeer was ijzig.

Na afloop kwamen andere deelnemers naar me toe: “Wat een waardevolle sessie!” en “Ik heb echt zoveel geleerd!” Maar ik bleef met haar houding in mijn hoofd zitten. Waarom koos ze ervoor om zo dicht te klappen? Waarom gaf ze zichzelf niet de kans om iets te voelen, iets te leren?

Toen herinnerde ik me de 20-60-20-regel. 20% van je klanten gaat als een speer, neemt alles op en blinkt uit. 60% doet het gemiddeld, ze leren en boeken vooruitgang in hun eigen tempo. En dan heb je die andere 20% - klanten die hun eigen angst en weerstand zwaarder laten wegen dan hun verlangen naar verandering. Die 20% verstopt zich, klampt zich vast aan excuses, en blijft stilstaan terwijl de rest verder gaat.

Deze klant was duidelijk in die laatste groep. En dat is oké. Want niet iedereen is klaar voor echte transformatie, en dat is iets wat ik als coach heb leren accepteren.