We zaten op een zonovergoten terras. Het was een gesprek dat luchtig begon, maar al snel een diepere laag kreeg. Ze vertelde me hoe zwaar ze het had. Een drukke baan, een dochter die ziek thuis was, een man die vaak weg was. Ze had last van haar rug, haar knieën, en migraineaanvallen die haar soms dagenlang platlegden. Het was alsof ze haar stress als een badge of honor droeg. “Ik heb het zwaar,” zei ze, terwijl ze een diepe zucht slaakte.

Ik knikte meelevend, tot ze de menukaart pakte. “Oh, ik ben dol op kaas. Doe mij maar een hele schaal brie, met brood en boter,” zei ze met een brede glimlach. “En trouwens, dat glas wijn erbij maakt het helemaal af.”

Ik stond met open mond. Niet door haar bestelling, maar door de ironie van haar verhaal. Vijf minuten geleden vertelde ze hoe zwaar ze het had, en nu bestelde ze zonder aarzeling een hele reeks van wat ze zelf ‘comfort food’ noemde. Ik wilde haar vragen: Weet je hoe jouw lichaam reageert op al die stress én deze keuzes? Maar ik hield me stil.

Ze genoot zichtbaar van haar eten, maar ik zag het onuitgesproken verhaal achter die hapjes brie. Haar rug, haar knieën, haar migraine—waren die écht alleen fysiek? Of was haar lichaam een spiegel van iets diepers? De stress die ze met haar woorden beschreef, zag ik terug in haar gedrag. Het eten leek niet alleen een traktatie, maar een medicijn tegen de onrust die ze niet kon of durfde te benoemen.

Ik vroeg voorzichtig: “Heb je ooit stilgestaan bij wat jouw lichaam je probeert te vertellen?” Haar blik verraadde haar ongemak. En ik wist: het was niet alleen de brie, het was niet alleen de wijn. Het was alles wat ze probeerde weg te drukken. Haar verhaal klopte niet. Of beter gezegd: haar lichaam vertelde een ander verhaal.