De eerste dag dat ik bij mijn nieuwe baan begon, stond ik optimistisch bij de koffieautomaat. Nieuwe collega’s leren kennen, gezellig wat praten. Maar wat me direct opviel, was de gespannen sfeer. Collega’s vermeden elkaars blik, namen snel een kop koffie en haastten zich terug naar hun bureau. Niemand lachte. Niemand bleef hangen. Ik dacht: Wat is hier aan de hand?

Een paar weken later begreep ik het. Mijn baas was autoritair, kortaf, en snel boos. Alles moest precies zoals hij het wilde. Feedback? Werd niet gewaardeerd. Een ander idee opperen? Kon rekenen op een vernietigende blik. Hij maakte duidelijk: het is mijn manier, of je zoekt maar een andere baan. Collega’s werkten op eieren en iedereen hield zich stil. Want niemand wilde die woede over zich afroepen.

Zelf begon ik al snel te twijfelen. Ik dacht: Wil ik hier blijven? Maar ik durfde niets te zeggen. Zelfs de gedachte om mijn ontslag aan te kondigen voelde als een gevaar. Hoe zou hij reageren? Het voelde alsof ik gevangen zat in een situatie zonder uitweg.

Een maand later stond ik weer bij die koffieautomaat. Dit keer was ik niet alleen stil, maar ook angstig. Het idee dat ik ergens anders zou kunnen werken, begon steeds aantrekkelijker te klinken, maar tegelijkertijd was de angst verlammend. Uiteindelijk, toen het bedrijf in zwaar weer terechtkwam, kwam mijn baas zelf met het voorstel: “Misschien is het beter dat je wat anders gaat doen.” Ik voelde opluchting, maar ook verdriet. Het lag nooit aan het team. Het lag altijd aan hem.

Wat die man niet besefte, was dat zijn manier van leidinggeven iedereen de kop had ingedrukt. Mensen functioneerden niet omdat ze bang waren. Niemand durfde eerlijk te zijn. Hij was zo gefocust op controle, dat hij niet zag hoe zijn teamleden massaal uitvielen of zelfs stiekem naar andere banen keken. Angst kan geen bedrijf laten groeien. Het breekt het juist af.