Je stapt je tuin uit en ziet het meteen: een hondendrol uitgesmeerd op de klink van je poort. Je weet vrijwel zeker wie de dader is. Je chagrijnige buurman, die altijd wel wat te klagen had. Maar als je hem erover aanspreekt, ontkent hij het in alle toonaarden. Het voelt oneerlijk, frustrerend. Hoe durft hij?

Toch, terwijl je de klink schoonmaakt en je hoofd nog vol woede zit, komt er een ander besef naar boven. Is dit eigenlijk wel mijn probleem? Waarom liet hij het zover komen? Was het iets wat ik deed, of zat hij gevangen in zijn eigen wereld van frustratie en negativiteit? Misschien was dit helemaal niet bedoeld om mij te raken, maar om zijn eigen frustraties kwijt te raken.

Jaren later is hij verhuisd, en ik denk er nog soms aan terug. Het was zijn probleem, niet het mijne. Misschien had ik dat toen al kunnen zien. En misschien was de echte les dat je niet overal een groot probleem van hoeft te maken. Sommige dingen mag je gewoon laten gaan.