Ik zit achter mijn bureau, druk bezig. Mijn to-do lijst lijkt eindeloos, en een beklemmend gevoel van tijdgebrek hangt als een zware wolk boven me. De stress knaagt aan me. Mijn hoofd zit vol deadlines en onafgemaakte taken.

En dan hoor ik voetstappen. Zachte, voorzichtige passen achter me.

Ik voel irritatie opkomen. Iemand komt me nu storen? Mijn schouders spannen zich. Ik wil me omdraaien en met een verheven stem zeggen: "Ik ben toch even bezig? Laat me met rust!" Maar op het moment dat ik me omdraai, stokt mijn adem.

Voor me staat mijn zoon. Hij is 6 jaar oud. Blonde krulletjes, een verlegen glimlachje, hoofdje een beetje scheef. In zijn kleine handjes houdt hij een dampende kop koffie. Zijn oogjes glanzen.

Hij wil even vijf minuten vertellen hoe zijn dag was.

Mijn hart smelt. De boosheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Hoe kan ik hier nou boos om zijn? Ik leg mijn pen neer, draai mijn stoel iets verder naar hem toe en luister. Echte aandacht. Vijf, misschien tien minuten. Ik hoor over zijn avonturen, zijn kleine overwinningen van de dag. Zijn stem vult de kamer met iets wat ik even vergeten was: pure eenvoud en oprechtheid.

Dan knikt hij, tevreden, en loopt weer weg. Ik blijf even zitten, een zachte glimlach op mijn gezicht. Mijn stress is niet verdwenen, maar het voelt lichter. Ik adem dieper in en uit, pak mijn pen weer op en ga verder. Vrolijker, helderder.

Soms is vijf minuten alles wat nodig is om de wereld even opnieuw in perspectief te zien.