Ze heeft negen petten op. Ze is moeder, partner, collega, chauffeur, kok, huismanager – en ga zo maar door. Haar dag begint nog voordat de zon opkomt en eindigt pas als de laatste lamp in huis uitgaat. De ochtendspits draait om kinderen aankleden, boterhammen smeren, en zorgen dat iedereen op tijd de deur uit is. Vervolgens stort ze zich op haar parttimebaan, waar haar baas altijd nét iets meer werk toeschuift dan ze aankan.

Als ze thuiskomt, gaat de mallemolen door. De kinderen moeten worden opgehaald, naar sportclubs gebracht, er moet worden gekookt, opgeruimd, badjes gevuld, tanden gepoetst. En terwijl zij zich in duizend bochten wringt om iedereen tevreden te houden, zit haar man op de bank – zijn voeten op de hocker, zijn ogen op de tv.

Ze zucht, moppert, wijst naar de kinderen, de man, de baas. Niemand lijkt haar te begrijpen. “Ik moet alles alleen doen,” denkt ze. Maar is dat wel zo? Of is het haar onvermogen om grenzen te stellen? Haar moeite om ‘nee’ te zeggen, zelfs als ze zichzelf compleet uitput?

Misschien is het niet de buitenwereld die tegen haar is. Misschien zijn het haar eigen grenzen die ze niet kan zien, laat staan bewaken. Als ze zichzelf toestond om één pet af te zetten – even niet de moeder, de werknemer, de partner te zijn – en gewoon met een vriendin op een terras ging zitten, wat zou er dan gebeuren? Misschien zou het huis niet instorten. Misschien zou ze de rust vinden om haar grenzen helder te zien en te bewaken. Maar zolang ze blijft geloven dat de wereld tegen haar is, blijft ze achter de feiten aanrennen.