Ik hoor het via mijn vrouw. Mijn schoonmoeder had iets gezegd over mijn social media. “Waarom moet je zo nodig over je kinderen schrijven?” vroeg ze. “En waarom zeg je dat ze zo bijzonder zijn? Ze zijn helemaal niet zo bijzonder. Het is ook niet ethisch om over je kinderen te schrijven op social media. Waarom zou je dat überhaupt doen?”

Haar woorden echoën in mijn hoofd. Mijn eerste reactie is boosheid – wie is zij om zo over mijn kinderen te praten? Maar ergens voel ik ook twijfel. Misschien heeft ze een punt? Wat betekent het eigenlijk om over mijn kinderen te schrijven? Waarom deel ik hun verhalen, hun momenten, hun uniekheid? Doe ik het voor hen? Voor mezelf? Voor anderen?

Ik vraag me af: is het onethisch, zoals ze zegt? Of is het juist een manier om hun schoonheid, hun kwetsbaarheid, en alles wat hen bijzonder maakt met de wereld te delen? Misschien schrijf ik niet om te bewijzen dat mijn kinderen beter of bijzonderder zijn. Misschien schrijf ik om een herinnering te maken, om iets vast te leggen. En misschien, net misschien, schrijf ik omdat ik gewoon trots ben op wie ze zijn.