Iedereen in het team wist het: als het moeilijk werd, dan kon je van Tom niet veel verwachten. Tom was een vriendelijke, zachte manager die nooit te veel wilde eisen van zijn medewerkers. Hij wilde vooral aardig gevonden worden. Wanneer hij met het team sprak, sprak hij vaak zacht, keek hij naar beneden en gebruikte zinnen zoals: “Misschien kunnen we… als jullie tijd hebben…”.

Tijdens een belangrijke vergadering waarin een groot project werd besproken, ging het mis. Tom stond voor een groep kritische klanten en zijn team keek naar hem voor leiding. Hij begon onzeker, friemelde met zijn handen, en vermeed oogcontact met de klanten. Zijn toon was zacht en onduidelijk, waardoor de klanten elkaar vragend aankeken. Het team, dat meestal stil bleef in zulke situaties, durfde ook niet in te springen.

Na de vergadering kwamen de klanten naar Tom met een belangrijke vraag: “Wie is eigenlijk verantwoordelijk binnen dit project?” Het was duidelijk: door zijn gebrek aan zelfverzekerdheid gaf hij onbedoeld het signaal af dat hij geen controle had. Het team begon te twijfelen aan zijn leiderschap, en dat werkte door in de projectresultaten.

Tom besefte dat zijn lichaamstaal sterker moest worden. Hij begon met kleine veranderingen: rechtop staan, duidelijk spreken, oogcontact maken, en met vertrouwen besluiten nemen. Langzaam maar zeker merkte hij dat zijn team zich sterker voelde onder zijn leiding. Zijn eigen zekerheid gaf hen het vertrouwen dat ze nodig hadden om beter te presteren.